Over straatnamen met name

Onlangs reed ik in Leiden door de Wasstraat. Een verrassende naam in een leuke buurt, maar er was natuurlijk in geen velden of wegen een wasstraat te zien! De Wasstraat in Leiden heet niet zo omdat je er je auto kunt laten wassen. Nee, de straat is genoemd naar burgemeester François Was. En wat was Was eer Was burgemeester was? Was was van beroep advocaat en procureur. In 1883 werd hij raadslid in Leiden, en in 1894 werd hij daar benoemd tot burgemeester. Die functie zou hij vervullen tot drie maanden voor zijn dood in 1903. Dat Was burgemeester van Leiden was, is natuurlijk ook precies de reden dat er een straat naar hem is genoemd. In veel steden en dorpen zijn buurten waar de straten naar burgemeesters genoemd. De Wasstraat in Leiden ligt ook in zo'n buurt waar allerlei burgemeesters vernoemd zijn, zoals zijn voorgangers Willem van der Brandeler en Louis de Laat de Kanter, en Nicolaas de Ridder en Nicolaas de Gijselaar die na Was burgemeester van Leiden waren. Stel je voor

Het verhaal van de Vier Heemskinderen en hun ros Beiaard is een sage die zijn oorsprong vindt in de Middeleeuwen. Zo'n verhaal biedt natuurlijk een goed aanknopingspunt voor een paar mooie straatnamen. Minimaal vier, lijkt me. Want als je een straat naar een van de Heemskinderen noemt, dan mogen de andere drie niet ontbreken... zou je denken. Eerst even over de sage - hoe zat het ook al weer? Het verhaal gaat over de vier zoons van ridder Aymon (een leenheer van Karel de Grote) en zijn vrouw Aye.  In het Nederlands is de naam van Aymon verbasterd tot 'Heymijn' of 'Heem' en daarom zijn zijn zoons ook bekend als de 'Heemskinderen', oftewel: 'de kinderen van Heem'. De vier zoons heten Reinout, Ritsaert, Writsaert en Adelaert. Reinout is nogal sterk , en daarom krijgt hij van zijn vader ook een groot en sterk paard: het beruchte ros Beiaard. Tijdens een hoogopgelopen ruzie doodt Reinout de zoon van Karel de Grote, waarna de vier broers vluchten op het

Wordt er wel eens een straat genoemd naar mensen die helemaal niet bestaan hebben? Dat komt inderdaad wel eens voor. Maar dan moet zo iemand die niet bestaan heeft natuurlijk wel iets bijzonders gepresteerd hebben. Zo iemand is Willem Spark. Het verhaal van Willem Spark Tijdens de Tweede Wereldoorlog was in Sint-Michielsgestel een interneringskamp. In het kamp werden een paar honderd vooraanstaande Nederlanders gevangen gehouden, zoals politici, hoogleraren, advocaten en schrijvers. Onder hen waren bekende namen zoals Wim Schermerhorn, Jan de Quay, Piet Lieftinck, Max Kohnstamm en de Niko Tinbergen. Het regime in de gevangenis was niet echt streng en de gevangenen hoefden geen zwaar werk te doen. Ze kregen ook de vrijheid om filmavonden, cursussen, sporttoernooien en andere activiteiten te organiseren. Een van die activiteiten was een bijeenkomst die in het teken stond van de grote Britse componist Willem Spark. De bijeenkomst werd gehouden op donderdag 24 juni 1943, precies hon

C. Buddingh' (1918-1985) was een Nederlands schrijver, dichter en vertaler. Hij vertaalde bijvoorbeeld de toneelstukken van Shakespeare in het Nederlands, maar hij is vooral bekend vanwege zijn vrolijke gedichten zoals die over de Blauwbilgorgel. Sinds 1988 wordt jaarlijks de C. Buddingh'-prijs uitgereikt voor het beste debuut in de Nederlandstalige poëzie. Iemand met een eigen poëzieprijs op zijn naam verdient toch ook wel een eigen straatnaam, zou je zeggen. Maar wat doe je dan met die rare apostrof in zijn naam? Ik zal eerst even wat vertellen over zijn voor- en achternaam. Zijn officiële voornaam is Cornelis (met een C), maar zijn roepnaam was Kees (met een K). Als schrijversnaam gebruikte hij C. Buddingh' , dus met alleen de initiaal. Zelf vertelde hij daarover: "Een heleboel mensen kunnen, vreemd genoeg, niet tegen initialen in schrijversnamen. Dat je als C. Buddingh' publiceert nemen ze - bewust of onbewust - ergens niet: die 'C' moet en zal een naam